jak zrobić kapelusz muchomora

Kapelusz Muchomorka na Allegro.pl - Zróżnicowany zbiór ofert, najlepsze ceny i promocje. Wejdź i znajdź to, czego szukasz! Jak odróżnić kanię od muchomora plamistego? Kapelusz muchomora jest szarobrązowy lub żółtobrązowy, posiada białe łatki. Gdy jest całkowicie dojrzały na brzegach występują wyraźne karbowania. Jego zapach może przypominać rzodkiewkę. Dodatkowo jego kapelusz jest dużo większy i prosty. kapelusz muchomora sromotnikowego, w zależności od wielkości grzyba, ma średnicę o długości ok. 5-12 cm; kolor kapelusza ma odcień zielonkawo-oliwkowy (stąd inne określenie grzyba, czyli muchomor zielonawy) pod kapeluszem skrywają się białe blaszki. Muchomor sromotnikowy to duży grzyb o białych skrzelach, białych plamach, zwykle czerwony, który jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych i powszechnie spotykanych w kulturze popularnej. [potrzebne źródło] Jest znany ze swoich właściwości halucynogennych, które pochodzą z jego głównych składników psychoaktywnych - kwasu Różnic między kanią a muchomorem sromotnikowym jest jednak znacznie więcej i dotyczą chociażby kapeluszy grzybów. Kapelusz kani jest aksamitny i lekko brązowy oraz łuszczy się. Ten od muchomora jest gładki (czasem włóknisty), zielonkawy lub szarawy. Kolejną różnicą są blaszki pod kapeluszem. After 4 Months Of Dating What To Expect. data publikacji: 23:00, data aktualizacji: 08:45 ten tekst przeczytasz w 3 minuty Trudno o bardziej rozpoznawalny gatunek grzyba niejadalnego niż Amanita muscaria, czyli muchomor czerwony. Za sprawą charakterystycznego wyglądu zna go każde dziecko w tej części świata. Niewiele osób jednak wie, dlaczego ten grzyb jest uznawany za niejadalny, oraz jakie może mieć on zastosowania. East News Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Muchomor czerwony – opis ogólny i występowanie Muchomor czerwony – zatrucia Ciekawostki o muchomorze czerwonym Muchomor czerwony – opis ogólny i występowanie Dorosły muchomor czerwony ma około 20 cm wysokości trzonka i tyle samo średnicy kapelusza. Kapelusz u młodych okazów ma kształt kuli, potem stopniowo się spłaszcza, aż do wgłębionej formy przypominającej nieco półmisek. Blaszki są bladożółte, wpadające w biel. Cechują się gęstym rozmieszczeniem i są wolne, tzn. nie są przymocowane do trzonka. Młode osobniki mają kapelusze pokryte białą osłoną. W miarę rozwoju grzyba zanika ona, pozostawiając charakterystyczne białe kropki na czerwonym kapeluszu. Grzyb ma biały trzon i również biały miąższ, który wydaje słaby zapach. Muchomor czerwony jest bardzo powszechny na całym świecie, praktycznie w całej strefie klimatu umiarkowanego, chociaż występuje także w cieplejszych rejonach świata takich jak basen Morza Śródziemnego czy Ameryka Środkowa. Jest to typowy gatunek dla lasów Europy Środkowej, również bardzo często występujący w Polsce. Rośnie w okresie między sierpniem a listopadem, najczęściej w lasach iglastych, ale występuje także w lasach liściastych. Muchomor czerwony – zatrucia Muchomor czerwony figuruje we wszystkich atlasach grzybów jako gatunek trujący. Zawiera on bowiem toksyczne substancje takie jak muskaryna, kwas ibotenowy i muscymol. Główne objawy zatrucia to duszności, wymioty oraz biegunka, a także halucynacje. Podejrzewa się, że odpowiada za nie w największym stopniu kwas ibotenowy. Halucynacje obejmują poważne zaburzenia poczucia czasu i przestrzeni, które powodują poczucie ogólnej dezorientacji. Efekty te mogą ustąpić już po dwóch godzinach, po których przychodzi niemożliwa do powstrzymania senność. Nie zdarza się, by jakiekolwiek zmiany stanu świadomości utrzymywały się przez dłużej niż 24 godziny. Młode osobniki zawierają zazwyczaj więcej substancji od starszych, ale stężenia wahają się na tyle, że niezwykle trudno jest oszacować, jakie dawki trucizn mogą znajdować się w poszczególnych grzybach. Zatrucia muchomorem czerwonym zdarzają się niezwykle rzadko ze względu na charakterystyczny i powszechnie znany wygląd grzyba. Najczęściej zdarzają się wśród małych dzieci oraz młodych dorosłych eksperymentujących z substancjami psychoaktywnymi, którzy świadomie spożywają te grzyby. Śmiertelne zatrucia są bardzo rzadkie, muchomor czerwony nie powoduje także długotrwałych uszkodzeń narządów wewnętrznych. Niebezpieczeństwo wiąże się w większym stopniu z wypadkami, do jakich dojść może, gdy zatruty jest w stanie odurzenia. Większość relacji o śmierci w wyniku spożycia muchomora czerwonego dotyczy w rzeczywistości muchomora plamistego, który różni się nieznacznie wyglądem (brązowy kapelusz zamiast czerwonego), lecz ma o wiele wyższe stężenie toksycznych substancji. Ciekawostki o muchomorze czerwonym Nazwa „muchomor” wzięła się z tego, że niegdyś używano tego grzyba jako środka na muchy. Muchy padały bowiem po kontakcie z muchomorem. Co ciekawe, grzyb ich nie zabija, lecz paraliżuje na nawet kilka dni. Psychoaktywne efekty działania muchomora czerwonego znane są od starożytności. Wiadomo, że szamani na Syberii używali tego grzyba, by wprowadzać się w mistyczny trans, podczas którego kontaktowali się z duszami zmarłych i przepowiadali przyszłość. Ponieważ muchomor czerwony powoduje silne dolegliwości pokarmowe, szamani, zamiast jeść świeże grzyby, wypijali mocz tych, którzy zażywali je wcześniej. Większa część toksyn zawartych w muchomorze nie jest bowiem metabolizowana, lecz organizm wydala je tą właśnie drogą. Chociaż w internecie znajdziemy wiele przepisów na temat przygotowania muchomora, by można było się nim odurzyć, należy stanowczo odradzić tego rodzaju eksperymenty. Dawka substancji psychoaktywnych jest praktycznie niemożliwa do przewidzenia, w skrajnym przypadku może zatem dojść do ciężkiego zatrucia lub tak silnego odurzenia, że osoba pod wpływem muchomora całkowicie straci kontakt z rzeczywistością. Jeżeli jesteśmy jednak ciekawi efektów działania tego grzyba, możemy zawsze sięgnąć po literaturę. Amerykański pisarz Thomas Pynchon w swojej głośnej powieści „Tęcza grawitacji” zawarł bowiem sugestywny opis „haju” po paleniu wysuszonego muchomora czerwonego dodanego do papierosa. grzyby zatrucie pokarmowe muskaryna duszności halucynacje Muchomor sromotnikowy - wygląd, toksyny, objawy zatrucia Muchomor zielonkawy, potocznie nazywany sromotnikowym, to najbardziej toksyczny grzyb na świecie. Po zjedzeniu miąższu muchomora sromotnikowego zwykle następuje... Marta Pawlak Przeszczepiono wątrobę 20-latkowi zatrutemu muchomorem sromotnikowym W szczecińskim szpitalu przeszczepiono wątrobę 20-latkowi zatrutemu po zjedzeniu muchomora sromotnikowego - poinformował w środę PAP dyrektor szpitala... Druga operacja chłopca zatrutego muchomorem przebiegła pomyślnie Udało się zamknąć operacyjnie powłoki brzuszne u chłopca, który z powodu zatrucia grzybami, przeszedł przeszczep wątroby. Stan Tomka jest dobry - poinformowali... Zatrucie grzybami Zatrucie grzybami to bardzo niebezpieczna przypadłość. Podziwiając rośliny i grzyby wielokrotnie jesteśmy zauroczeni ich barwą, zapachem czy kształtem.... Janusz Pach Syndrom Alicji w Krainie Czarów. Siedem zaskakujących faktów o tej tajemniczej chorobie Jeśli nie wiesz, czym jest zespół Alicji w Krainie Czarów (z ang. Alice in Wonderland Syndrome – AIWS), nic w tym dziwnego. Choć ta choroba istnieje naprawdę,... Hanna Szczygieł Najwybitniejsi matematycy XX wieku na granicy pomiędzy geniuszem a obłędem "Nie śmiem twierdzić, że istnieje bezpośrednia relacja między matematyką a szaleństwem, ale nie mam wątpliwości, że genialni matematycy cierpią przez swe... Monika Zieleniewska | Medonet Kwasica oddechowa - przyczyny, objawy, leczenie Kwasica oddechowa najczęściej spowodowana jest nadmierną retencją we krwi gazu, jakim jest dwutlenek węgla. Zbyt duże stężenie dwutlenku węgla może powodować... Pernazinum - skład, działanie, wskazania i przeciwwskazania do stosowania Pernazinum to lek stosowany w psychiatrii w celu leczenia ostrej i przewlekłej schizofrenii oraz ostrych i przewlekłych psychoz z urojeniami i halucynacjami. Zespół abstynencyjny - przyczyny, objawy, leczenie Zespół abstynencyjny to stan po nagłym odstawieniu alkoholu. Czas jego trwania jest różny. Może być to kilka godzin, ale nawet kilka dni. Zespół charakteryzuje... Uzależnienie od narkotyków Uzależnienie od narkotyków to jedna z chorób cywilizacyjnych współczesnego społeczeństwa. Jej konsekwencje są różnorakie i dotyczą zarówno samych osób,... Kania to jeden ze smaczniejszych grzybów jadalnych. Można je jeść smażone, ale też suszyć, dodawać do jajecznicy, zup i innych potraw. JerzyGorecki ( kania to smaczny grzyb. Niestety bywa mylona z trującym muchomorem sromotnikowym, a jest także kilka innych gatunków grzybów, na które trzeba uważać. Podpowiadamy, na co zwracać uwagę i co zrobić z czubajki kania, w zależności od zakątka kraju zwana również sową, gapą, dropem czy gularką rośnie w całej Polsce. Największy jej wysyp notuje się w okolicach września, choć znaleźć można ją w lasach, na łąkach i polanach już od czerwca. Czubajka kania to najbardziej wartościowa odmiana czubajek (Macrolepiota). Czubajka kania należy do rodziny pieczarkowatych i tak jak pieczarki można wykorzystywać ją w także:Grzyby mają właściwości lecznicze! Sprawdź działanie najlepszych gatunkówJak wykorzystać czubajkę kanięNajbardziej pożądane owocniki czubajki kani to te już dojrzałe i rozwinięte, w formie rozłożystego kapelusza, którego średnica wynieść może nawet 30 centymetrów. W takim kształcie kania idealnie nadaje się do smażenia w formie kotletów. Młodsze owocniki można wykorzystywać jako dodatek do zup czy sosów, a także suszyć. Susz z czubajki kani warto przetrzymywać osobno, na przykład w lnianych woreczkach. Jako, że czubajka kania to grzyb blaszkowy, po wysuszeniu mogą się one kruszyć. Nie ma to jednak znaczenia, gdy susz będzie dodawany np. do sosów. Natomiast trzonek czubajki kani nie jest wykorzystywany w kuchni i właściwie uznawany jest za niejadalny – jest mocno łykowaty, co widać po jego prawidłowo suszyć grzyby. PoradnikKania czubajka – jak rozpoznać kanie?Wbrew pozorom czubajkę kanię dość łatwo rozpoznać. Jest to tym łatwiejsze im owocnik jest bardziej dojrzały. Ten – stąd między innymi nazwa – ma wyraźny czubek u szczytu kapelusza. Wokół niego rozkładają opadające przy mocniejszym dotknięciu (albo czyszczeniu miękką szatką) warto wykręcić z podłoża delikatnie, by nie urwać trzonka. Pozwoli to na ocenę jej korzenia, który jest charakterystyczny – nie ma tzw. pochwy, która jest znakiem rozpoznawczym muchomora sromotnikowego. Niezwykle ważna z punktu widzenia właściwiej oceny grzyba jest „nóżka" najważniejszy jest pierścień na trzonku grzyba – w przypadku kani jest zawsze ruchomy, da się go przeciągnąć od samego kapelusza niemal do korzenia. Muchomor sromotnikowy ma również kołnierz – ale ten jest do niego przytwierdzony i nie da się nim poruszać po trzonku. Ponadto trzeba zwrócić uwagę trzon ("nóżkę") - powinien on być pokryty wyraźnym, zygzakowatym wzorkiem. Pamiętajmy, że wszystkie te cechy muszą występować razem. Podsumowując, czubajkę kanię wyróżnia:twardy "czubek" na szczycie kapelusza, ciemniejsze łuski pokrywające kapelusz, ruchomy pierścień na trzonie, wzór widoczny na trzonie, białe blaszki, które nie czerwienieją/brązowieją pod wpływem nacisku. Główne "atrybuty" czubajki kani to twardy czubek na szczycie kapelusza oraz ruchomy pierścień. To odróżnia ją od muchomora sromotnikowego. Natomiast wzór na trzonie i białe blaszki, które nie zmieniają koloru, pozwalają odróżnić ją od innych - niejadalnych - czubajek. Katarzyna LaszczakMuchomor sromotnikowy a kaniaMuchomor sromotnikowy, zwany też muchomorem zielonawym (Amanita phalloides) jest śmiertelnie trujący. Wbrew popularnej opinii o grzybach trujących - wcale nie ma nieprzyjemnego smaku, ani zapachu. Od czubajki kani odróżnia go kapelusza, który jest w jasnych odcieniach zieleni (u starszych okazów może być żółtawy lub spłowiały), nieruchomy, zwisający pierścień na trzonie, trzon ma bulwiastą podstawę, która jest otoczona pochwą (u kani pochwa nie występuje). Natomiast, podobnie jak czubajka kania, może mieć wzorzysty trzon (poniżej pierścienia).Muchomor sromotnikowy (muchomor zieleniejący) ma nieruchomy pierścień z charakterystycznym "fartuszkiem". Trzon wyrasta z pochewki, której nie mają Opioła ( CC BY-SA o tym koniecznie pamiętaj!Główna zasada – w imię większych zbiorów i radości ze znalezienia ciekawego egzemplarza nie warto ryzykować. Dotyczy to zresztą wszystkich grzybów, nie tylko czubajek kani. Jeśli ktoś nie jest pewien swojej wiedzy o grzybach, niech zostawi kanie w spokoju. W lesie jest mnóstwo grzybów, które można zebrać do koszyka bez ryzyka, że zjedzona zupa będzie być może ostatnią w kania (lub grzyb, który za nią uchodzi) już znalazł się w koszyku, ale są ciągle wątpliwości co do identyfikacji, warto pochwalić się swoim zbiorem komuś, kto zna się na grzybach bardzo dobrze i rozpozna, czy w koszyku zamiast kani nie leży śmiertelnie trujący muchomor sromotnikowy. Można też zrobić zdjęcia grzyba i przesłać na fora czy grupy w mediach społecznościowych – miłośnicy grzybów szybko ocenią znalezisko i być może pomogą ocalić zdrowie, a nawet życie. Grzyby można również sprawdzić w Stacjach Sanitarno-Epidemiologicznych (w Sanepidzie, sprawdźmy, jak wygląda to w danym regionie, bo nie wszystkie placówki wyznaczają dyżury grzyboznawców). Warto przeczytać:Pieczarki, boczniaki i grzyby shitake możesz uprawiać, nawet gdy nie masz ogrodu!Czubajka kania a inne czubajki i czubajnikiPoza czubajką kanią w polskich lasach i na łąkach występują również inne gatunki czubajek. Należy do nich czubajka gwiaździsta (bywa utożsamiana z czubajką sutkowatą). Jest podobna do kani, ale mniejsza od niej. Również ma "czubek" na kapeluszu i ruchomy pierścień na trzonie, ale może mieć mniej wyraźny wzór na nim. Łuski występują głównie w centralnej części kapelusza. To również grzyb jadalny, więc ewentualna pomyłka nie jest jest natomiast z czubajnikiem czerwieniejącym (Chlorophyllum rhacodes). Do niedawna ten grzyb był nazywany czubajką czerwieniejącą, ale mykolodzy zmienili jego przynależność gatunkową. Ten grzyb bardzo przypomina czubajkę kanię, ale ma gładki, a nie wzorzysty trzon. Za to łuski na kapeluszu są najczęściej wyraźniejsze i odstające. Bardzo charakterystyczną cechą jest to, że przy mocniejszym dotknięciu lub uszkodzeniu, blaszki oraz trzon czerwienieją. Ten grzyb jest opisywany jako jadalny, jednak często powoduje zatrucia pokarmowe. Lepiej więc go nie zbierać, tym bardziej, że nie jest specjalnie zdjęcia czubajki kani i podobnych do niej grzybówJeszcze bardziej niebezpieczny jest grzyb opisywany jako ogrodowa odmiana czubajnika czerwieniejącego (do niedawna - czubajki czerwieniejącej) lub czubajnik ogrodowy (Chlorophyllum brunneum). Występuje on w ogrodach, parkach, ale też śmietniskach. Ten grzyb wygląda jak czubajnik czerwieniejący, ale ma grubszy trzon z bardzo wyraźnym bulwiastym zgrubieniem u podstawy. Miąższ jest różowawy, a blaszki przebarwiają się na czerwono lub brązowawo pod wpływem nacisku. To grzyb trujący. Zobacz najbardziej kolorowe grzyby z polskich lasów. Niektór... Kania – najlepsze przepisyCzubajka kania to grzyb idealny do smażenia. Jeśli kapelusz jest duży, można go pokroić na cztery części, jeśli mniejszy – może trafić na patelnię przepołowiony lub w całości. Wcześniej jednak warto wyciąć z grzyba sam czubek, który jest bardzo twardy i ciężko go pogryźć. Kani przed smażeniem nie myjemy (woda będzie „strzelała" na patelni) – nożykiem i szmatką oczyszczamy kapelusz z łusek i usuwamy sam czubek. Pozbywamy się również trzonka. Kania bardzo rzadko atakowana jest przez robaki, żeby sprawdzić czy nie jest robaczywa wystarczy rozchylić blaszki w poszukiwaniu przygotować kotlety z kani grzyby należy namoczyć w jajku (niektórzy wykorzystują do tego tłuste mleko), zanurzyć w panierce, posolić i doprawić pieprzem, a następnie i wrzucić na gorącą patelnię podsmażając z obu "schabowe" z kani są smaczne i łatwe w przygotowaniu. Można podawać je samodzielnie lub z ziemniakami i ulubioną surówką (na przykład z kiszonej kapusty). TERESA KASPRZYCKA (123rf)Czubajka kania, jak każdy grzyb, jest ciężkostrawna. Warto więc zachować umiar nie tylko z liczbą zjadanych jednorazowo grzybów ale również z tłuszczem, na którym jest smażona i którego lubi „wypić" potężne ilości. Im mniej panierki – tym mniej tłuszczu potrzeba, by ją solidnie smaczna jest jajecznica z kaniami. Grzyby (oczywiście bez trzonka) wystarczy pokroić w drobną kostkę, podsmażyć na oleju razem z cebulą, doprawić do smaku pieprzem i solą, a na końcu na patelnię wylać rozbełtane jajka. Kanie można potraktować również jak pieczarki lub boczniaka i przygotować z niej „flaczki". Pokrojone wzdłuż blaszek kanie podsmaża się razem z cebulą na oleju (1 cebula na 3 kapelusze kani). Cebula powinna się zeszklić, a grzyby - pod wpływem smażenia skurczyć i lekko stwardnieć. Pokrojone w kostkę marchew i pietruchę gotuje się w bulionie aż do miękkości. Do tak przygotowanego wywaru dodaje się podsmażoną cebulę z kanią oraz przyprawy – majeranek, pieprz, sól, ostrą paprykę, a także ciemny sos sojowy. Tak przygotowane flaczki najlepiej smakują z ciepłymi grzankami. Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera Muchomory były używane do trucia much, stąd ich nazwa: nazwa mucho-mor. Sezon grzybowy w pełni. Coraz intensywniejsza jest też kampania nawołująca do ostrożności przed zbieraniem i jedzeniem grzybów trujących. W rodzinie owoców lasu, uważanych za śmiercionośne, czyli muchomorów, są jednak "krewniaki", nie tylko jadalne, ale nawet takich zalicza się muchomor cesarski. Nie występuje co prawda w Polsce, ale na południu Europy jadany jest nawet na surowo. Ma czerwony kapelusz, ale bez kropek. W centralnej Polsce jada się czasem muchomora mglejarkę, znanego jako panienką. Jest podobny do śmiertelnie trującego muchomora sromotnikowego, ale nie ma pierścienia wokół trzonu. Uwaga! Przed zerwaniem lepiej jest się upewnić w w atlasie. Stare muchomory sromotnikowe mogą mieć zniszczony pierścień. To ten ostatni grzyb odpowiada za znaczny procent śmiertelnych zatruć w Europie. Często mylimy go też z pieczarką lub czerwony, pomimo że zaliczany jest do grzybów trujących, działa różnie, zależnie od dawek. Surowy i suszony ma właściwości silnie halucynogenne - dlatego był świętą rośliną szamanów syberyjskich. Wywołuje jednak wymioty oraz nudności. Aby tego uniknąć, plemiona Syberii zamiast jeść grzyb, piły mocz osób, które już "wzięły" muchomora. Miał działanie halucynogenne, ale nie dawał skutków ubocznych. Czarownik, który wprowadził do organizmu odpowiednio spreparowane muchomory, widział przyszłość, kontaktował się z duchami przodków i był we władzy duchów mieszkających w lesie i w samych grzybach. Ostatnio ukazało się kilka artykułów potwierdzających, że są miejsca na świecie, na przykład okolice Nagano w Japonii, gdzie gatunek ten jest uznawany za cenny grzyb jadalny pod warunkiem ugotowania w dużej ilości osolonej też tak zwany muchomor cytrynowy, o zapach surowych ziemniaków. Jest jednak trujący, dlatego lepiej nie sprawdzać, czy smakują podobnie jak były używane do trucia much, stąd ich nazwa: nazwa mucho-mor. W lecznictwie ludowym na polskiej wsi muchomory zalane spirytusem lub denaturatem były wykorzystywane do nacierania miejsc bolących z powodu reumatyzmu. Strona główna Zdrowie Rośliny trujące Muchomor plamisty Muchomor plamisty - wysoka toksyczność dla psów Amanita pantherina Muchomor plamisty występuje zarówno w lasach iglastych jak i liściastych. Kapelusz może mieć do 15-20 cm średnicy i jest szarobrązowy, najczęściej z białymi plamkami, podobnymi do tych u muchomora czerwonego. Kropki te mogą jednak również nie występować. Zarówno blaszki, jak i trzon są białe. Wszystkie części muchomora plamistego są silnie trujące dla psów. Uwaga: po ugotowaniu lub wysuszeniu działanie toksyn może się jeszcze nasilić. Muchomor plamisty Muchomor plamisty - co zrobić, gdy pies zjadł tę roślinę? Muchomor plamisty - jak trująca jest ta roślina? Toksyczność: (wysoka) Trujące części:Wszystkie części muchomora plamistego są silnie trujące dla psów. Po ugotowaniu lub wysuszeniu działanie toksyn może się jeszcze nasilić. Trująca pora:lato, jesień Antidotum:Fizostygmina ZATRUCIA WYMAGAJĄ SZYBKIEGO DZIAŁANIA:Jeśli zauważysz u twojego psa objawy zatrucia, oznacza to zawsze nagły przypadek! Czas może zdecydować o szansie na przeżycie. Natychmiast zadzwoń do swojego weterynarza lub na pogotowie weterynaryjne i upewnij się, że przyjmuje tam lekarz, do którego niezwłocznie udaj się ze swoim psem. W terapii weterynarzowi pomoże wiedza, jaką rośliną zatruł się pies. Muchomor plamisty - występowanie Gatunek:grzyby Występowanie:lasy Region:Europa Kwitnienie:- Owocowanie:- Objawy W przypadku zatrucia begonią mogą wystąpić następujące objawy: rozszerzone źrenice palpitacje serca silny ślinotok biegunka zwiększona ilość śluzu w oskrzelach wolne bicie serca zwężone źrenice nudności wymioty zaburzenia świadomości niepokój halucynacje drgawki mięśniowe bóle głowy śpiączka możliwe są zgony Leczenie W przypadku zatrucia, lekarz weterynarii zawsze będzie starał się usunąć truciznę z organizmu i złagodzić objawy zatrucia. Istnieją różne metody usuwania trucizny z organizmu: WĘGIEL AKTYWNY (AKTYWOWANY): Podanie węgla aktywnego wiąże truciznę w żołądku. Podanie węgla powinno nastąpić w ciągu 2 godzin od spożycia trucizny, jeśli to możliwe, aby zapobiec przedostaniu się trucizny do krwiobiegu. ŚRODKI PRZECZYSZCZAJĄCE: Podawanie węgla aktywowanego może być połączone przez lekarza weterynarii ze środkiem przeczyszczającym. LEKI: Weterynarz może również lekami wywołać wymioty, aby usunąć toksyny z organizmu. Aby złagodzić objawy, weterynarz może podawać kroplówki lub fizostygminę jako antidotum. W razie potrzeby poda on również leki przeciwskurczowe oraz usprawni oddychanie poprzez odsysanie śluzu i w razie potrzeby zastosowanie sztucznego oddychania. Więcej informacji na temat zatruć i nagłych przypadków u psów można znaleźć tutaj: Unikanie, rozpoznawanie i leczenie zatruć u psów Pierwsza pomoc u psa Poznaj prawidłowe parametry życiowe swojego psa Inne rośliny trujące od A do Z Jak rozpoznać muchomora? Bardzo istotne jest, aby zbierając grzyby dokładnie je oglądać, a jeśli nie jesteśmy doświadczonymi grzybiarzami – korzystać z atlasów. Gdy mamy jakiekolwiek wątpliwości co do tego, czy zebraliśmy muchomora, pod żadnym pozorem nie powinno się go spożywać. Warto wiedzieć, jak wygląda, aby nie doszło do pomyłki i zjedzenia tego trującego grzyba. Muchomor sromotnikowy ma płaski i wgłębiony na środku kapelusz. Trzon zaś jest biały, długi i smukły, zakończony bulwiasto. Wyżej na trzonie znajduje się charakterystyczny pierścień. Jest to pozostałość po błonie pokrywającej młode blaszki przed uwolnieniem zarodników. Muchomor najczęściej ma kolor zielonkawobrunatny, czasami lekko żółty lub szary. Jego barwa różni się w zależności od wieku grzyba, pogody oraz rodzaju podłoża. Na spodniej stronie kapelusza znajdują się charakterystyczne blaszki. Mają one szerokość około 1 centymetra i są białe lub żółtozielone. Muchomor sromotnikowy mylony jest z gąską zielonką oraz gołąbkiem zielonawym. Zdarza się też, że młode muchomory są przez przypadek rozpoznawane jako pieczarki lub kanie. Najczęściej muchomora spotyka się w wilgotnych lasach liściastych i mieszanych, szczególnie tam, gdzie jest dużo dębów, buków i brzóz, z którymi żyje w symbiozie. W lasach sosnowych raczej nie występuje. Zatrucie muchomorem – jak do tego dochodzi? Do zatrucia muchomorem najczęściej dochodzi przez pomyłkę, po zjedzeniu potrawy zawierającej ten trujący grzyb. Jest on uważany za najbardziej trujący grzyb w polskich lasach. Zawiera 3 grupy toksyn: amatoksyny, fallotoksyny i fallinolizyny. Część z nich nie rozkłada się pod wpływem wysokiej temperatury wykorzystywanej np. podczas smażenia. Wśród amatoksyn wyróżnia się α-amanitynę, β-amanitynę, γ-amanitynę, δ-amanitynę, ε-amanitynę czy amaninę. Przez fakt, że amatoksyny wiążą się z albuminami, ich toksyczność wzrasta. Hamują one syntezę białek w komórkach narządów wewnętrznych, prowadząc do ich uszkodzenia. α-amanityna uszkadza komórki różnych tkanek, a w szczególności jądra hepatocytów, komórki kanalików nerkowych, komórki przewodu pokarmowego oraz limfocyty. Uszkodzenia dotykają też trzustki, jąder, serca czy mózgu. Uważa się, że przeciętny owocnik muchomora o wadze 50 g zawiera dawkę toksyn śmiertelną dla dorosłego człowieka. Co zrobić, jeśli dziecko zatruje się muchomorem? Należy pamiętać, że po zatruciu muchomorem pierwsze objawy pojawiają się średnio po 12 godzinach od spożycia trującego grzyba. U dzieci symptomy mogą wystąpić wcześniej niż u osób dorosłych. Najczęściej są to objawy żołądkowo-jelitowe – ból brzucha, nudności czy też wodniste biegunki, prowadzące do odwodnienia. Warto mieć na uwadze, że po około dwóch dniach następuje poprawa, która trwa mniej więcej 24 godziny. Nie oznacza to jednak wyleczenia. Jest to czas, gdy toksyny sieją spustoszenie w organizmie. Dlatego też jeśli po zjedzeniu grzybów dziecko prezentuje niepokojące objawy, nie należy zwlekać, tylko jak najszybciej udać się na izbę przyjęć. Diagnostyka zatrucia muchomorem polega na badaniach laboratoryjnych, w których obserwuje się postępujące uszkodzenie wątroby objawiające się wzrostem wskaźników wątrobowych takich, jak: AlAT, AspAT czy też bilirubiny. Dochodzi też do pogorszenia funkcji nerek. Najczęściej jednak nie czeka się na laboratoryjne potwierdzenie zatrucia, tylko wdraża się postępowanie, które może uchronić dziecko przed śmiercią. Bardzo ważne jest usunięcie resztek grzybów z przewodu pokarmowego poprzez prowokowanie wymiotów lub zastosowanie sondy. Skuteczne jest to jednak tylko w krótkim czasie od zatrucia. Podaje się też węgiel aktywny, penicylinę, niezbędne okazać mogą się również dializy. Jeśli dojdzie do piorunującego zapalenia wątroby, konieczny jest przeszczep wątroby, który w takiej sytuacji ratuje życie dziecka. Jeśli mamy jakiekolwiek podejrzenie związane z zatruciem muchomorem, najważniejsze jest, aby prowokować wymioty, a treść zabrać do badania, które umożliwi identyfikację substancji toksycznych. Nie należy także odwlekać wizyty w szpitalu.

jak zrobić kapelusz muchomora